XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

Etxera yoan zanean zapaian gorde eban leiar dizditsua.

Gauero igoten zan bertara, ispilluak azaltzen eutson arpegia ikustera.

Senarraren zapaira-osterok, kezka andia sortu eben emaztearen barnean, eta arratsalde batez igon zan zapaira, an zer arrayo ete eukan senarrak, asmau guraz.

Ispillua aurkitu eban.

Bertan begitu zanean: - Pentsatzen neban, nere senarraren gora-beratan, emakumeren bat izango zala bitarte!.

¡Baiña... Jasaus! bai itxusia dala!.

Alproja zarrak, eztau zori andirik izan ori aukeratzean!.

- Aitita; gauzatxu bat galdetu nai neuskitzu baña...¡iiñoo! purruztadaren batekin urtengo ete zaran bildur naz.

- Ik neri, itaun gaiztorik egingo daustanik etxoat uste, ta egin egikek galdera ori.

Yakin badakit, erantzungo dauat; ire galderak erantzutea errez izaten eztan arren.

Zer nai dok yakin?.

- Txakurrak, zergaitik bata-besteari usain egiten dautse atzean?.

- Aaara ba!.

Ointxe be badakaztak arri-abarra!.

Baña esango dauat, bayakiat-eta.

Urte pillotxoa dala, munduko txakur guztiak batzarra izan yoen Paris'en.

Euren buru egiten eban txakur andi bat, ¡uau-uau! izketan egoala, entzuletariko batek uzkerra yaurti yoan, eta buruzagiak amaitutzat laga yoan batzarra, areik-eta lotsagabea nor izan zan igarri arte.